پس از باران

بله، ‌فردا جایی که زندگی می‌کنم قرنطینه می‌شود.‌ من خواهر و برادرم را نمی‌بینم. باید هر روز و هر ساعت را بشمارم، نگران باشم، نخوابم، عصبانی باشم، زنگ بزنم، به صد نفر زنگ بزنم که: «فلانی، نفست تنگ نمیش پس از باران...

یک گور دسته‌جمعی از این سر تا آن سر نقشه هست که به‌نوبت می‌رویم سرجایمان دراز می‌کشیم. بی‌غسل و کفن، بی‌احترام و تشییع، بی‌سنگ‌قبر.

                                                                                      وبلاگ خواندن ندارد

پس از باران...

روزهای قرنطینه‌ای را می‌گذارنیم. در حالی که اکثر اوقات به بالا و پایین کردن بی‌هدف مقالات، اندکی خانه‌تکانی و ذهن‌تکانی می‌گذرد. در مجموع آرامش نسبی خوبی دارد. همیشه عاشق روزهای اواخر اسفند بوده‌ام. ا پس از باران...

حدوداً یک ماه پیش با یه شادی زایدالوصف احمقانه از یه قرارداد کوچیک نوشتم. اون موقع که قبول کردم قرار بود یک هفته ازم وقت بگیره و این فرصت رو بهم بده که در یک دنیای تقریبا جدید شیرجه بزنم و شنا کنم. و پس از باران...

من به چشم‌های بی‌قرار تو قول می‌دهم.
ریشه‌های ما به آب...
شاخه‌های ما به آفتاب می‌رسد.
ما دوباره سبز می‌شویم!

                                                                                        قیصر شعر ایران

پس از باران...